ปลอบโยน

จากหนังสือ : เมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ

เด็กหญิงตัวเล็กๆเดินกลับออกจากบ้านของป้าซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน  ลูกสาววัย  8  ขวบของป้าคนนี้เพิ่งเสียชีวิตอย่างกระทันหัน

“ลูกไปที่นั่นทำไม”  ผู้เป็นพ่อถาม

“ไปปลอบใจป้าค่ะ”

“แล้วลูกทำอะไรได้  ลูกยังเด็กเกินไปที่จะไปปลอบป้าเค้า”

“หนูก็ขึ้นไปนั่งตักของป้า  แล้วก็ร้องไห้ไปกับป้าด้วย”

มีคนใกล้ๆเราที่ทุกข์ใจ  ร้องไห้กับเขาซิ  และถ้ามีบางคนที่สุขใจก็หัวเราะกับเขาซิ

ความรักย่อมเห็นและรู้จักมอง  ความรักได้ยินและรู้จักฟัง  ความรักเข้าใจทุกสิ่ง

ความรักคือ  การร่วมในสุขและทุกข์อย่างเต็มที่ทั้งกายและใจ  ผู้ที่รู้จักรักย่อมค้นพบสิ่งที่จะแบ่งปันและปลอบโยนได้อย่างไม่สิ้นสุด