จากหนังสือ : เมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ

เด็กหญิงตัวเล็กๆเดินกลับออกจากบ้านของป้าซึ่งอยู่ใกล้ๆกัน ลูกสาววัย 8 ขวบของป้าคนนี้เพิ่งเสียชีวิตอย่างกระทันหัน
“ลูกไปที่นั่นทำไม” ผู้เป็นพ่อถาม
“ไปปลอบใจป้าค่ะ”
“แล้วลูกทำอะไรได้ ลูกยังเด็กเกินไปที่จะไปปลอบป้าเค้า”
“หนูก็ขึ้นไปนั่งตักของป้า แล้วก็ร้องไห้ไปกับป้าด้วย”
มีคนใกล้ๆเราที่ทุกข์ใจ ร้องไห้กับเขาซิ และถ้ามีบางคนที่สุขใจก็หัวเราะกับเขาซิ
ความรักย่อมเห็นและรู้จักมอง ความรักได้ยินและรู้จักฟัง ความรักเข้าใจทุกสิ่ง
ความรักคือ การร่วมในสุขและทุกข์อย่างเต็มที่ทั้งกายและใจ ผู้ที่รู้จักรักย่อมค้นพบสิ่งที่จะแบ่งปันและปลอบโยนได้อย่างไม่สิ้นสุด