นิตยสารแม่พระยุคใหม่ : ฉบับที่ 224 ปีที่ 38
ชายคนหนึ่งกับลูกชายวัยซนกำลังเดินเที่ยวอยู่ในป่าบนภูเขา
ทันใดนั้น เท้าเด็กน้อยได้สะดุคกับหินก้อนโต และเจ็บแปลบ
จึงร้องเสียงหลง “โอ๊ย!” แล้วก็ต้องประหลาดใจ เมื่อได้ยินเสียงตอบกลับมาจากภูเขาว่า…”โอ๊ย!”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เจ้าหนูจึตะโกนถาม “เจ้าเป็นใคร” แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ….” เจ้าเป็นใคร!!”
ด้วยเหตุนี้ ความโกรธของเจ้าหนู ก็แล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ แล้วตะโกนสุดเสียงกลับไปอีกว่า “เจ้าคนขี้ขลาค”
และเสียงนั้นก็ตอบกลับมาว่า “เจ้าคนขี้ขลาด “
เด็กน้อยตาโต…มองหน้าพ่อที่เดินเข้ามาหา เด็กน้อยถามพ่อว่า
“พ่อครับ…เกิดอะไรขึ้น” ผู้เป็นพ่อยิ้มบางๆ ก่อนตอบ “ลูกรัก…ฟังให้ดีนะ”
จากนั้นจึงหันไปทางหน้าผา ภูเขาสูง แล้วตะโกน…”ผมชื่นชมในตัวคุณ” เสียงนั้นตอบกลับมาว่า… “ผมชื่นชมในตัวคุณ!!”
พ่อตะโกนต่อไปอีกว่า…”คุณยอดเยี่ยมมาก” และเสียงนั้นก็ตอบกลับมาว่า….”คุณยอดเยี่ยมมาก!!”
สร้างความฉงนให้กับเจ้าหนูยิ่งนัก พ่อหันมองลูกชาย…ก่อนอธิบายว่า..
“คนทั่วไปเรียกเสียงนี้ว่า ‘เสียงสะท้อน แต่จริงๆ แล้วมันคือ “ชีวิต”
ชีวิต…มักจะคืนให้ในสิ่งที่เราให้ออกไป
ชีวิต…เป็นกระจกสะท้อนการกระทำของเรา….
ถ้าลูกอยากได้รับความรักมากขึ้น…จงหยิบยื่นความรักออกไปมากขึ้น
ถ้าลูกอยากได้รับความเมดตากรุณามากขึ้น…จงให้ความกรุณามากขึ้น
ถ้าลูกอยากได้ความเข้าใจ และความนับถือลูกจงให้ความเข้าใจ และนับถือ
ถ้าลูกอยากให้คนอดทนและให้เกียรติลูก..ลูกจงอดทน และให้เกียรติคนอื่น
กฏเหล่านี้ ใช้ได้กับชีวิตทุกด้านของเราเลย
ลูกเอ๋ย “จงจำไว้ว่า” ชีวิตมักคืนให้ ในสิ่งที่เราให้ออกไป
ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตเรา ไม่ใช่เหตุบังเอิญ
หากแต่ เป็นกระจกสะท้อนการกระทำของเราเอง…”
