ไก่และเพชร

จากหนังสือ : เมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ

ไก่หิวโซน่าสงสารตัวหนึ่งพยายามเสาะหาอาหารประทังชีวิตอย่างหมดหวัง  มันจิกตรงนั้นทีตรงนี้ที  ตามพื้น  ตามใบไม้  ตามซอกหิน  และตามก้อนกรวดที่มันพบเห็น

ทันใดนั้นเอง  มันก็หยุดจิกอย่างกระทันหัน  ตรงหน้ามันมีก้อนหินที่ไม่เหมือนก้อนอื่นๆส่องแสงเป็นประกายแวววาวอย่างที่มันไม่เคยเห็นมาก่อน

ไก่หิวโซประหลาดใจ  จ้องมองก้อนหินนั้นและมันก็เข้าใจได้ทันทีว่าก้อนหินนี้ไม่ใช่ก้อนหินธรรมดา  รูปร่าง  ประกาย  และขนาดของมันเป็นเครื่องพิสูจน์ชัดอยู่แล้ว

“มนุษย์คงจะเรียกเธอว่าเพชรอย่างไม่ต้องสงสัย”  ไก่หิวโซพึมพำ

“แต่สำหรับฉันแล้ว  เธอไม่มีค่าเท่ากับเมล็ดข้าวสักเมล็ดหนึ่งหรอก”  ไก่สรุป  แล้วมันก็เบือนหน้า  หันไปจิกหาอาหารต่อไป

ผู้ที่มัวแต่วุ่นวายหมกมุ่นอยู่กับการจิก  และการบินร่อนไปทั่ว  ก็จะละเลยคุณค่าที่แท้จริงไป  โดยไม่รู้ตัว  ถ้าอยากค้นพบสิ่งที่สำคัญที่สุด  ก็ต้องเริ่มจากความปรารถนาที่จะค้นหาสิ่งนั้นให้ได้

“อย่าให้ของประเสริฐแก่สุนัข  อย่าโยนไข่มุกให้แก่สุกร  เกลือกว่ามันจะเหยียบย่ำเสีย  และจะหันกลับมากัดตัวท่านด้วย” (มธ.   7.6)