จากหนังสือ : เมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ
ไก่หิวโซน่าสงสารตัวหนึ่งพยายามเสาะหาอาหารประทังชีวิตอย่างหมดหวัง มันจิกตรงนั้นทีตรงนี้ที ตามพื้น ตามใบไม้ ตามซอกหิน และตามก้อนกรวดที่มันพบเห็น
ทันใดนั้นเอง มันก็หยุดจิกอย่างกระทันหัน ตรงหน้ามันมีก้อนหินที่ไม่เหมือนก้อนอื่นๆส่องแสงเป็นประกายแวววาวอย่างที่มันไม่เคยเห็นมาก่อน
ไก่หิวโซประหลาดใจ จ้องมองก้อนหินนั้นและมันก็เข้าใจได้ทันทีว่าก้อนหินนี้ไม่ใช่ก้อนหินธรรมดา รูปร่าง ประกาย และขนาดของมันเป็นเครื่องพิสูจน์ชัดอยู่แล้ว
“มนุษย์คงจะเรียกเธอว่าเพชรอย่างไม่ต้องสงสัย” ไก่หิวโซพึมพำ
“แต่สำหรับฉันแล้ว เธอไม่มีค่าเท่ากับเมล็ดข้าวสักเมล็ดหนึ่งหรอก” ไก่สรุป แล้วมันก็เบือนหน้า หันไปจิกหาอาหารต่อไป
ผู้ที่มัวแต่วุ่นวายหมกมุ่นอยู่กับการจิก และการบินร่อนไปทั่ว ก็จะละเลยคุณค่าที่แท้จริงไป โดยไม่รู้ตัว ถ้าอยากค้นพบสิ่งที่สำคัญที่สุด ก็ต้องเริ่มจากความปรารถนาที่จะค้นหาสิ่งนั้นให้ได้
“อย่าให้ของประเสริฐแก่สุนัข อย่าโยนไข่มุกให้แก่สุกร เกลือกว่ามันจะเหยียบย่ำเสีย และจะหันกลับมากัดตัวท่านด้วย” (มธ. 7.6)
