ICT Team

จากหนังสือ : เมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ นี่เป็นเรื่องจริงและสะเทือนอารมณ์ของ  ราอุล  ฟอลเลอโร  (Raoul  Fallereau)  ผู้ช่วยเหลือคนโรคเรื้อนในสถานบำบัดคนโรคเรื้อนบนเกาะแห่งหนึ่งในมหาสมุทรแปซิฟิก  สภาพที่นั่นเหมือนฝันร้ายอันน่ากลัวทีเดียว  เขาพบแต่ซากศพ  ความสิ้นหวัง  แผลเน่าเฟะ  และสภาพมื้อเท้าที่น่าขยะแขยง  แต่ทว่าท่ามกลางสภาพน่าเวทนาเหล่านี้  ชายแก่โรคเรื้อนคนหนึ่งกลับมีดวงตาที่แย้มยิ้ม  ส่งประกายอย่างน่าอัศจรรย์ใจ  ภายนอกเขาต้องทนทุกข์ทรมานจากสภาพร่างกายที่เหมือนกับเพื่อนผู้โชคร้ายคนอื่นๆ  แต่ว่าเขาดูมีชีวิตชีวาอย่างน่าประหลาด  เขามีความหวังและอ่อนโยนสุภาพกับคนอื่นๆ  ฟอลเลอโรรู้สึกทึ่งในอัศจรรย์ที่เกิดขึ้นท่ามกลางสภาพเลวร้ายของสถานที่แห่งนี้ เขาจึงอยากรู้ว่า  อะไรทำให้ชายชราคนนี้มีกำลังใจที่จะมีชีวิตต่อ  ทั้งๆที่อยู่ในสภาพน่าเวทนาเช่นนี้  ฟอลเลอโรเฝ้าติดตามชายชราคนนี้อย่างเงียบๆ  และก็ได้ค้นพบว่าทุกวันตอนเช้าตรู่  ชายชราคนนี้จะค่อยๆเดินกะโผลกกะเผลกมาที่บริเวณหน้าสถานบำบัด  และนั่งคอยอยู่ที่เดิมไม่เคยขาดเลย  เขาไม่ได้คอยดวงตะวันหรือมาดูทิวทัศน์ยามรุ่งอรุณริมมหาสมุทร  แต่เขาคอยจนกระทั่งมีใบหน้าของหญิงชรา  หน้าตาเหี่ยวย่นแต่นัยน์ตาเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนปรากฏมาให้เห็น หญิงคนนี้ไม่พูดอะไร  เธอเพียงแต่ส่งสารแห่งความเงียบมาให้เขา  รอยยิ้มของเธอนั่นเอง  เพียงรอยยิ้มนี้เท่านั้น  ชายชราก็ดูสดใสขึ้นมาทันทีและยิ้มตอบรับเธอ บทสนทนาที่ไร้คำพูดนี้ใช้เวลาไม่นาน  แล้วชายชราก็ลุกขึ้นเดินกะโผลกกะเผลกกลับไปที่กระท่อมของตน  เป็นอย่างนี้ทุกวัน ชายโรคเรื้อนได้รับการหล่อเลี้ยงและเสริมกำลังด้วยรอยยิ้ม  จนสามารถเผชิญกับวันใหม่และอยู่ได้อย่างมั่นคงจนกว่าจะถึงนัดวันรุ่งขึ้น  เขายืนหยัดเข้มแข็งเพราะรอยยิ้มบนใบหน้าของหญิงชราคนนั้นนั่นเอง วันที่ฟอลเลอโรพูดกับเขาถึงเรื่องนี้  เขาตอบว่า “เธอเป็นภรรยาผมเอง”  และหลังจากที่เงียบไปสักครู่เขาก็เสริมต่อว่า “ก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่นี่  เธอซ่อนผมไว้ที่บ้าน  และเยียวยารักษาผมด้วยทุกสิ่งที่เธอจะเสาะหามาได้  มีหมอพื้นบ้านคนหนึ่งให้ขี้ผึ้งเธอมา  เธอก็จะค่อยๆทาที่หน้าผมทุกวันอย่างอ่อนโยน  แต่ไม่ได้ผลอะไรเลย  มีคนมาจับผมและพาผมมาที่นี่  เธอก็ตามผมมาและทุกเช้าเมื่อผมเห็นเธอ  ผมก็รู้จากเธอ  […]

จากหนังสือ : เมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ วันหนึ่ง  มีชาวนามาเคาะประตูอาราม  และเมื่อบราเดอร์มาเปิดประตูไม้โอ๊คอันแสนหนักนั้น  ชาวนาก็ชูพวงองุ่นสดสวยให้เขาดู  พลางยิ้มและพูดว่า “บราเดอร์ครับ  บราเดอร์รู้ไหมว่าผมเอาพวงองุ่นที่สวยที่สุดในไร่ของผมนี้มาให้ใคร” “ก็ต้องเป็นอธิการ  หรือไม่ก็บราเดอร์คนใดคนหนึ่งแน่ๆ” “ไม่ใช่ครับ  ผมเอามาให้บราเดอร์” “ให้ผมงั้นหรือ”  บราเดอร์คนนั้นดีใจมาก  “คุณแน่ใจหรือว่าคุณต้องการให้ผมจริงๆ”  “จริงซิครับ  เพราะว่าบราเดอร์ต้อนรับผมด้วยน้ำใสใจจริงเสมอ  และช่วยเหลือผมทุกครั้งที่ผมขอ  ผมก็เลยอยากทำให้บราเดอร์ดีใจ” และความสุขซื่อๆง่ายๆที่เขาเห็นบนใบหน้าของบราเดอร์คนเฝ้าประตู  ก็นำความสุขมาให้เขามากเช่นเดียวกัน  บราเดอร์คนเฝ้าประตูวางพวงองุ่นให้ทุกคนที่เดินผ่านไปมาตลอดเช้านั้นได้มองเห็นและชื่นชมมัน  ช่างเป็นพวงองุ่นที่น่าอัศจรรย์ใจจริงๆและจู่ๆเขาก็มีความคิดขึ้นมาว่า  ทำไมไม่เอาพวงองุ่นนี้ไปให้อธิการ  เพื่อนำความสุขไปมอบให้แก่ท่านด้วย ว่าแล้วบราเดอร์ก็หยิบพวงองุ่นนั้น  และเอาไปให้คุณพ่ออธิการ  คุณพ่อดีใจมาก  แต่คุณพ่อก็นึกขึ้นได้ว่าในอารามมีบราเดอร์กำลังป่วยอยู่คนหนึ่ง  คุณพ่อจึงคิดว่า “ถ้าเราเอาพวงองุ่นนี้ไปให้เขา  เขาคงมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง” ดังนั้น  พวงองุ่นจึงต้องอพยพอีกครั้ง  แต่ว่ามันก็อยู่ในห้องของบราเดอร์ที่ป่วยได้ไม่นาน  เพราะบราเดอร์คนนี้คิดว่า  พวงองุ่นนี้น่าจะนำความสุขให้บราเดอร์พ่อครัวที่ต้องทำงานอยู่หน้าเตาที่ร้อนระอุทั้งวัน  แต่แล้วบราเดอร์พ่อครัวก็เอาพวงองุ่นไปให้บราเดอร์ที่อยู่ห้องซาคริสต์  เพื่อให้เขามีความสุขด้วย  บราเดอร์ห้องซาคริสต์ก็เอาไปให้บราเดอร์ที่หนุ่มที่สุดในอาราม  และเป็นอย่างนี้ต่อกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งพวงองุ่นนี้ย้อนกลับมาหาบราเดอร์คนเฝ้าประตู  เพื่อให้ความสุขเล็กๆน้อยๆแก่เขา  และดังนี้เอง  เส้นวงกลมแห่งความสุขก็มาบรรจบกัน  เป็นวงแห่งความสุขที่แท้จริง อย่าคอยให้คนอื่นเป็นผู้เริ่มต้น  เป็นคุณเองที่จะต้องเริ่มวงแห่งความสุขในวันนี้  เพียงแค่ประกายไฟเล็กๆสามารถเป็นชนวนให้ระเบิดได้ฉันใด  เพียงแค่ประกายแห่งคุณความดีก็สามารถทำให้โลกเปลี่ยนแปลงได้ฉันนั้น  ความรักเป็นทรัพย์สมบัติประการเดียวที่มีเพิ่มมากขึ้น  เมื่อเราแบ่งปันให้คนอื่น  เป็นของขวัญชิ้นเดียวที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นเมื่อเราแบ่งปันแก่กันและกัน  และเป็นบริษัทแห่งเดียวที่มีรายรับมากกว่ารายจ่าย […]

จากหนังสือ : เมล็ดพันธุ์แห่งปรีชาญาณ วันหนึ่งคนตัดฟืนเกิดหาขวานเล่มโปรดของตนไม่พบ  เขาเดินค้นหาทั่วบ้าน  หาเท่าไรก็หาไม่เจอ  ขวานนั้นอันตรธานหายไปแล้ว  หรือว่ามีคนมาขโมยของเขาไป  เขาคิดเช่นนี้  และเดินไปที่หน้าต่าง  ก็พอดีกับที่ลูกชายของเพื่อนบ้านเดินผ่านมา “เจ้าหนุ่มคนนั้นท่าทางจะเป็นคนขโมยขวานของเราไป”  คนตัดฟืนคิด “ตาของมันก็เหมือนนัยน์ตาของคนขโมยขวาน  แน่นอนเลย  ทรงผมแบบหัวขโมยนั่นด้วย” ต่อมาอีกไม่กี่วัน  คนตัดฟืนก็พบขวานเล่มโปรดของตนอยู่ใต้เก้าอี้นอน  ซึ่งเขาเองเป็นคนโยนมันเก็บไว้  เวลาที่กลับจากทำงานในตอนเย็นวันหนึ่ง  เขาดีใจที่หาขวานเจอ  และเมื่อเขาเดินไปที่หน้าต่าง  ก็บังเอิญลูกชายของเพื่อนบ้านเดินผ่านไปพอดี “ไม่ใช่หรอก  เจ้าหนุ่มนี่ไม่มีท่าทางของหัวขโมยสักหน่อย  ตรงกันข้าม  เขามีทรงผมและนัยน์ตาของเด็กหนุ่มที่กล้าหาญมากต่างหาก” ป้ายตราหน้าทุกรูปแบบ !  เราอยู่ในโลกที่ผู้คนมักจะเอาป้ายติดให้คนอื่น  บ้างก็ติดไว้ที่กางเขน  บ้างก็ติดไว้ที่เสื้อ  รองเท้า  และหน้าผากด้วย  เราชอบติดป้ายไว้ทุกหนแห่ง เรามองโลกเหมือนว่าเป็นโรงละครเล็กๆที่เราเป็นผู้แจกบทให้แต่ละคนเล่น  ให้คนนี้เป็นคนใจร้ายคนนั้นเป็นคนทรยศ  และสิ่งที่ทำให้เราตัดสินว่า  คนนั้นคนนี้ต้องเล่นบทเพชฌฆาตหรือนักโทษประหารนั้น  ก็ช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย พระเยซูตรัสว่า  “อย่าตัดสินผู้อื่น  และท่านจะไม่ถูกตัดสิน  เพราะว่าท่านทั้งหลายตัดสินเขาอย่างไร  พระเจ้าก็จะทรงตัดสินโทษท่านอย่างนั้น  และท่านตวงให้เขาด้วยทะนานอันใด  พระเจ้าก็จะทรงตวงให้ท่านด้วยทะนานอันนั้น  เหตุไฉนท่านมองดูผงที่ในตาพี่น้องของท่าน  แต่ไม้ทั้งท่อนที่อยู่ในตาของท่าน  ท่านไม่รู้สึก”